اي تنم کرده ز غم موئي و در مو زده خم

شاعر : خواجوي کرماني

وي دلم يک سر مو وز سر موئي شده کماي تنم کرده ز غم موئي و در مو زده خم
ور غمم دست ندارد ز دل خسته چه غمگر دلم باک ندارد ز غم عشق چه باک
هم دم مرد گرم نيست درين غم همدمهم دل گرم گرم نيست درين ره همدل
وانگه از نيل سرشکم برود آب بقمپيش چشمم ز حيا آب شود چشمه‌ي نيل
وي بصد باب سرکوي تو بابي زارماي بصد وجه رخ خوب تو وجهي ز بهشت
زانکه بي خون حرامي نبود وصل حرمچون کنم وصف جمالت که دو رويست ورق
صبر درويش ز الطاف خداوند کرماز تو چون صبر کنم زانکه نگردد ممکن
هر که در دايره‌ي عشق نهادست قدمخيز خواجو که چو پرگار به سر بايد گشت